Jak zostałem Legendą Ultrajanosika? część 1

Z drugiej strony wiedziałem jednak, że jestem w życiowej formie biegowej i jak tylko wszystko pójdzie po mojej myśli to jest szansa powalczyć o wysokie miejsce. Janosika wybrałem nieprzypadkowo – start biegu jest w Strbskiem Plesie na wysokości około 1350m, a meta na górze Tabor na wysokości około 600m co daje mi 750m przewagi na zbiegach, na których czuje się jak ryba w wodzie, czy jak nasz prezydent z długopisem w ręku. Trudne elementy wspinaczkowe w części Tatrzańskiej to też  jest na pewno moja mocna strona.

Start biegu został zaplanowany na godzinę 7 rano – stosunkowo późno jak na tak długie ultra, ale dzięki temu udało się złapać choć parę godzin niespokojnego snu. Autobus z Niedzicy wyruszył o godzinie 4:45, przysiadł się do mnie niejaki zaspany Grzesiek, który w autobusie zorientował się, że nie ma ze sobą GPS’a, który jest obowiązkowy dla wszystkich uczestników legendy. Do Strbskiego Plesa docieramy około 6:25 – do startu pozostaje 35 minut, z których praktycznie 30minut spędzam w kolejce do tojtojka… w kolejce wykonuję cały mój protokół ćwiczeń gimnastyczno-rozciągających, jednak czasu na jakiekolwiek rozbieganie niestety zabrakło – trudno tak zwana dwójka, jest w tym momencie dla mnie priorytetem numer jeden, a rozgrzeję się już w trakcie biegu.

Bieg rusza punktualnie o godzinie 7 – pierwszy km ma charakter spokojnego rozprowadzenia stawki przez organizatora, biegiem wokół Strbskiego Plesa. Następnie jesteśmy wpuszczeni na szlak, gdzie kończą się pogaduchy i zaczyna się prawdziwa zabawa. Ruszam spokojnie raz, że jestem niedogrzany, dwa, że z dużym szacunkiem podchodzę do trasy. Na początek mamy podbieg pod Sedlo pod Ostervou (1966m) skąd jest 300m zbiegu do Śląskiego domu, gdzie znajduje się pierwszy punkt odżywczy. Dodam w tym miejscu, że pierwszy raz jestem w tej części słowackich Tatr i tak naprawdę, te nazwy nic mi nie mówią, jak i nie jestem ich w stanie zapamiętać, mimo iż milion razy patrzyłem na profil trasy – z jednej strony fajnie bo wszystko jest dla mnie nowe i chłonę Tatry całym sobą, z drugiej strony na każdym rozwidleniu zastanawiam, się czy aby dobry kierunek obrałem. 

Na Sedlo pod Ostervou mozolnie się wdrapuję, trzymając się sztywno swoich założeń taktycznych. Założenie, było takie po pierwsze ma być spokojnie,  po drugie nie przekraczać na podbiegach tempa wzniosu 700m na godzine. W efekcie Sedlo robię na hamulcu, a z moich skrupulatnych obliczeń wynika, że jestem na około 23 miejscu. Parę km zbiegu wynagrodziło moją powściągliwość – noga jest lekka i luźna i z łatwością wyprzedzam nawet 10-12 zawodników, a jedyne czego mi w tym momencie brakuje to drugiego pasa do wyprzedzania – do prawdy nie wiem, kto takie wąskie ścieżki w Tatrach projektował. Rozkoszuję się Tatrami i dobrą 10 pozycją i w świetnej formie wpadam do punktu w Śląskim Domu.